Ακόμα ένα εξαιρετικό δείγμα του ανεξάρτητου ιαπωνικού κινηματογράφου, το 100 Yen Love απεικονίζει με ωμό ρεαλισμό, την σύγχρονη πραγματικότητα στα αστικά κέντρα της Ιαπωνίας, η οποία χαρακτηρίζεται κυρίως από αποξένωση και μοναξιά. Πάμε όμως να δούμε περί τίνος πρόκειται.
Η Ίτσικο είναι μια 32χρονη, που κατοικεί μαζί με τους γονείς της στον πάνω όροφο του καταστήματος μπέντο (εστιατόριο που προσφέρει γεύματα σε συσκευασία κουτιού ) που διατηρούν, ενώ στο ίδιο σπίτι έχει μετακομίσει η αδερφή της με το γιο της, η οποία έχει προσφάτως χωρίσει. Η Ίτσικο είναι ένα πραγματικά αχαΐρευτο πλάσμα, που περνάει την ώρα της παίζοντας βιντεοπαιχνίδια με τον ανιψιό της ενώ δεν βοηθάει καθόλου στο μαγαζί, γεγονός που αποτελεί ένα μόνιμο σημείο τριβής ανάμεσα στις δύο αδερφές. Και αν η γενικότερη συμπεριφορά της είναι τραγική, η εμφάνισή της είναι ακόμα χειρότερη, μιας και είναι μονίμως αχτένιστη και ατημέλητη, σε σημείο που να θυμίζει άστεγο, μοιάζοντας ώρες ώρες, με θηλυκό Μεγάλο Λεμπόφσκι.
Κατά τη διάρκεια ενός καυγά των δύο αδερφών, η κατάσταση ξεφεύγει, με αποτέλεσμα να πιαστούν στα χέρια και την Ίτσικο να αναγκάζεται τελικώς, να μετακομίσει..Λίγο αργότερα, βρίσκει δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ της περιοχής, όπου συναντάει μια πλειάδα περίεργων χαρακτήρων: Έναν πραγματικά αντιπαθητικό συνάδελφο (η λέξη γλίτσας θα σας έρθει σίγουρα στο μυαλό), έναν υπεύθυνο κολλημένο με τους κανόνες, μια περίεργη άστεγη, η οποία δούλευε παλαιότερα στο κατάστημα και πλέον έρχεται και κλέβει φαγητά που έχουν λήξει και τέλος τον άνθρωπο-μπανάνα, έναν ντροπαλό τύπο, ο οποίος ασχολείται με την πυγμαχία σε ένα κοντινό γυμναστήριο και αγοράζει μόνο μπανάνες.
Μια έλξη δημιουργείται μεταξύ του τελευταίου και της ηρωίδας, η οποία αν και αρχικώς φαίνεται να πηγαίνει καλά, στη συνέχεια και μέσω κάποιων τραγικών γεγονότων, όπου άμεσα εμπλεκόμενος είναι και ο αντιπαθητικός συνάδερφος, η σχέση διακόπτεται και η Ίτσικο, κάπου ανάμεσα στην οργή και την πίκρα, αποφασίζει να ασχοληθεί με την πυγμαχία. Τα υπόλοιπα, θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Μασαχάρου Τάκε, ο οποίος μας δίνει ένα φιλμ, που αν και στην αρχή μοιάζει με τραγικό οικογενειακό δράμα, στη συνέχεια μετατρέπεται σε κοινωνικό, προσπαθώντας να καταδείξει τις άσχημες πλευρές της σύγχρονης ιαπωνικής κοινωνίας: Τα οικονομικά προβλήματα, τις δυσλειτουργικές σχέσεις των ανθρώπων, είτε αυτές είναι οικογενειακές, είτε εργασιακές, είτε ερωτικές, και τέλος τον φόβο της μοναξιάς, που ενίοτε οδηγεί σε ακραίες πράξεις.
Οι χαρακτήρες του είναι τραγικοί, ο καθένας με τον τρόπο του, αν και δεν το συνειδητοποιούν όλοι. Αυτοί που το αντιλαμβάνονται, και πρωτίστως η Ίτσιρο, καταλήγουν να γίνονται θύματα των υπολοίπων, των οποίων όμως η ζωή βρίσκεται μονίμως σε τέλμα, σε μια ατέλειωτη λούπα, χωρίς κανένα περιθώριο αλλαγής προς το καλύτερο, παρά μόνο προς το χειρότερο.
Στο τέλος όμως, και μέσα σε όλο αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον, μας δείχνει πως υπάρχει μια ελπίδα σωτηρίας, αρκεί να βρει κάποιος κάτι που του αρέσει και να αφοσιωθεί σε αυτό, ώστε να γεμίσει εποικοδομητικά την άδεια του ζωή και να αποκτήσει αυτοεκτίμηση.
Εύφημος μνεία θα πρέπει να δοθεί επίσης, τόσο στον σκηνοθέτη όσο και στους πρωταγωνιστές, για την άκρως ρεαλιστική απεικόνιση της πυγμαχίας, σε μία από τις λίγες περιπτώσεις που καταδεικνύεται η δυσκολία και η βιαιότητα του αθλήματος, καθώς και το πόσο επώδυνο μπορεί να αποδειχτεί, ειδικά για αυτόν που χάνει.
Μοναδική μου ένσταση, η έλλειψη απεικόνισης των ερωτικών σκηνών, που τείνει να γίνει γενικότερη συνήθεια στον κινηματογράφο της χώρας, ενώ περίμενα πως οι ανεξάρτητες παραγωγές τουλάχιστον, θα διαφοροποιούνταν στον τομέα αυτόν από τις αντίστοιχες των μεγάλων στούντιο, και δε θα υπέκυπταν στην λογοκρισία.
Πρωταγωνίστρια και απόλυτη σταρ της ταινίας η Σάκουρα Άντο, η οποία πλέον, και μετά από αυτόν τον ρόλο έχει καταξιωθεί στην συνείδησή μου ως η σύγχρονη «ιέρεια» του ανεξάρτητου ιαπωνικού κινηματογράφου. Στην συγκεκριμένη ταινία, υποδύεται έναν χαρακτήρα, του οποίου η ζωή κυμαίνεται από το τραγελαφικό ως το τραγικό, μιας και ουσιαστικά τίποτα δεν της πηγαίνει καλά. Οι καλύτερες στιγμές της ταινίας προκύπτουν όταν την παρακολουθείς να περιφέρει την τραγική, εμφανισιακά τουλάχιστον, παρουσία της, διατηρώντας όμως την έμφυτη καλοσύνη της, την ελπίδα της για έρωτα και για κάτι καλύτερο γενικότερα, παρά τα συνεχόμενα εμπόδια που φαίνεται να της βάζει η ίδια η ζωή. .
Οι σκηνές που πυγμαχεί είναι άκρως ρεαλιστικές, με αποκορύφωμα τον αγώνα στο τέλος, για τον οποίο η ίδια δήλωσε, πως αν και ήταν χορογραφημένος, ο σκηνοθέτης απαιτούσε από τις δύο γυναίκες να χτυπάνε πραγματικά, με αποτέλεσμα και η ίδια να δεχτεί πολλά χτυπήματα. Γίνεται φανερό πως προπονήθηκε σκληρά, για να αντεπεξέλθει στις σκηνές αυτές.
Ως άνθρωπος-μπανάνα ο Χιροφούμι Αράι, ο οποίος υποδύεται τον όμορφο, ντροπαλό και ελαφρώς απροσάρμοστο νεαρό, με σχετική επιτυχία, αν και ο ρόλος του δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Στο ρόλο του απαίσιου συναδέρφου, ο Τακάσι Σαντάτα, ο οποίος πραγματικά σε κάνει να τον αντιπαθήσεις από το πρώτο δευτερόλεπτο της παρουσίας του και άρα κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένος.
Στα τεχνικά τώρα, το 100 Yen Love είναι σαφώς χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά για την ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει και το σκηνικό των φτωχογειτονιών των μεγαλουπόλεων, που διαδραματίζεται, παρουσιάζεται ακριβώς όπως χρειάζεται. Επίσης, ήταν απ'τις λίγες φορές που μου άρεσε το soundtrack σε ιαπωνική παραγωγή, το οποίο αποτελείται κυρίως από κομμάτια μπλουζ και ροκ.
Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία ωδή στον ρεαλισμό, που διαφέρει από τις πολλές του είδους, πρωτίστως για την πρωταγωνίστρια του, αλλά και για την ασυνήθιστη λύση που προτείνει για τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής στη χώρα.
Για μια ελαφρώς πιο αναλυτική περιγραφή εδώ:
