ΝΟΤΕ : ότιδήποτε διαβάσατε είναι c/p , δεν έγραψα τίποτα εγώ .
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ Αφίερωμα στην Αλίκη*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Η γέννηση της Αλίκης, τα όνειρά της και η δολοφονία του πατέρα της
Η Αλίκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου, στο Μαρούσι Αττικής. Μετά από τρεις μέρες αρρώστησε με πνευμονία και αμέσως οι γονείς της, φώναξαν ιερέα να την βαφτίσει. Το όνομα που της έδωσαν: Αλίκη - Σταματίνα.
Από μικρή, άρχισε να ονειρεύεται. Λάτρευε τη Μαίρη Πίκφορντ και την Γκρέτα Γκάρμπο. Μες στην Κατοχή, δολοφονείται ο πατέρας της. Το τραύμα ήταν πολύ μεγάλο κι έμεινε ανοικτό μέχρι που πήγε και τον αντάμωσε. Τα όνειρα όμως της μικρής Αλίκης, παρά τις πολλές δυσκολίες της οικογένειας, συνεχίζονται
Συνέντευξη Αλίκης και της μαμάς της
YouTube - Interview - Aliki and her Mother Emy- Part 1 of 7 (δείτε όλα τα parts)
Πρωταγωνίστρια στο σχολείο - Φοιτήτρια της Δραματικής
Στο σχολείο διακρίνεται το πλούσιο υποκριτικό της ταλέντο - πρωταγωνιστεί στις περισσότερες θεατρικές, σχολικές παραστάσεις.
Στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, δίνει εξετάσεις κρυφά από την οικογένειά της, το 1952, αφού το επάγγελμα του ηθοποιού το θεωρούσαν ντροπή εκείνο τον καιρό. Η φοίτησή της στη σχολή αποκαλύπτεται. Η Αλίκη όμως ήξερε να παλέυει για τα όνειρά της. Και νίκησε. Έβγαλε τη σχολή, τον Ιούνιο του 1955, με ”Λιαν Καλώς”. Η ίδια, πίστευε ότι το λίαν καλώς την αδικούσε.
Ο πρώτος της ρόλος και η Ιουλιέτα του Σαίξπηρ
Το 1953 - 1954, ενώ είναι στο Β’ έτος της Δραματικής, παίρνει το μικρό ρόλο της Λουιζόν στον ”Κατα φαντασίαν ασθενή” του Μολιέρου και μετά, τον ίδιο χρόνο το ρόλο της Ολυμπίας, στις ”Φουσκοθαλασσιές” του Δημήτρη Μπόγρη. Το καλοκαίρι του 1954, πριν ακόμα τελειώσει τη δραματική σχολή, παίρνει το ρόλο της Ιουλιέτας στο έργο ”Ρωμαίος και Ιουλιέτα” του Σαίξπηρ, μετά την αποχώρηση της Συνοδινού από το θίασο. Το ρόλο, πρέπει να τον μάθει μόνο μέσα σε τρία μερόνυχτα! Και τον μαθαίνει…
Ο κινηματογράφος και ο πρώτος πρωταγωνιστικός της ρόλος στο θέατρο
Ακολουθεί ”Το Ποντικάκι” το 1954, η πρώτη κινηματογραφική ταινία της Αλίκης, η συνεργασία της με το θίασο του Ν. Χατζίσκου που τελιώνει μετά από διαφωνίες ( λόγω του ότι ο θίασος δεν πήγαινε καλά την κατηγόρησαν γουρσούζα, δύστροπη και ότι… τους είχε κάνει μάγια ενώ έφτασαν και στο σημείο να κάνουν αγιασμό για να την ξορκίσουν και να λυθούν τα μάγια! ), η συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, το θίασο της Κατερίνας και τέλος με το θίασο του Κ.Μουσούρη ο οποίος την έχρισε πρωταγωνίστρια.
Η Αλίκη θιασάρχης - Οι μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες
Το θιασαρχικό της ντεμπούτο, το κάνει το 1962 με το έργο του Τζ. Μπέρναρντ Σω, ”Καίσαρας και Κλεοπάτρα”. Εντωμεταξύ γνωρίζεται με το Φιλοποίμενα Φοίνο, συνεργάζεται με την εταιρεία του, τη Φίνος - Φιλμ και μαζί κάνουν πολλές από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Το άστρο της, μεσουρανεί …
Εθνική σταρ - 1ο Βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Ολόκληρη η Ελλάδα βρίσκει στο πρόσωπο της Αλίκης Βουγιουκλάκη τα χρόνια της νιότης. Η Αλίκη είναι το πρώτο ”είδωλο” που δημιουργείται και λατρεύεται όσο κανένας άλλος στη μεταπολεμική Ελλάδα. Το κοινό, ένδειξη της αγάπης που της τρέφει, την ονομάζει ”εθνική σταρ”…
Το Σεπτέμβριο του 1960, η εξαιρετική ερμηνεία της στη Μανταλένα τής χαρίζει το 1ο Βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο Α’ Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.
Η φήμη της Αλίκης ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο… Σκωτία, Ιταλία, Ισραήλ, Αυστραλία, Τουρκία…
Ο γάμος της με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ και η γέννηση του γιου τους
Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύεται το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που ήταν συμφοιτητής της στη δραματική σχολή. Ο γάμος διαρκεί 9 χρόνια ενώ καρπός του γάμου ήταν ο Γιάννης, γιος των δύο ηθοποιών.
Η καριέρα και των δύο ηθοποιών είναι πλέον κοινή ενώ όλα σχεδόν τα θεατρικά και τα κινηματογραφικά έργα τους γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.
Η τελευταία κινηματογραφική ταινία - Εισαγωγή του μιούζικαλ στην Ελλάδα
Η κινηματογραφική της παρουσία, κλείνει το 1981 με το έργο ”Κατάσκοπος Νέλλη”, σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή.
Από το 1975, η Αλίκη πρωτοτυπεί στον ελληνικό χώρο. Εισάγει το μιούζικαλ, άγνωστο μέχρι τότε στην Ελλάδα με το έργο ”Καμπίρια”, του Νηλ Σάιμον, στον ομώνυμο ρόλο.
Οι επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη.
Η Μελωδία της Ευτυχίας και το απρόσμενο τέλος
Η θεατρική της παρουσία, κλείνει το 1996 με το έργο ”Η Μελωδία της Ευτυχίας”, των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, στο ρόλο της Μαρίας.
Η Αλίκη, προσβάλλεται από καρκίνο καλπάζουσας μορφής. ”Δεν το βάζω κάτω. Είμαι παλικάρι. Θα πολεμήσω και θα νικήσω”… Η αρώστεια όμως, την χτύπησε πισώπλατα. Δεν της άφησε περιθώρια να κοιταχτούν στα μάτια και να αναμετρηθούν αντρίκια… Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά από τα γενέθλιά της, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον ελληνισμό.
πηγή βιογραφίας Web hosting, domain names and web design services by FortuneCity
Παράλληλα βέβαια τα χρόνια που έκανε επιτυχίες η Αλίκη υπήρχε άλλη μία γνωστή και αξιαγάπητη ηθοποιός,η Τζένη Καρέζη(αφιέρωμα προσεχώς).Ήταν αναπόφευγκτη η σύγκριση της μίας με της άλλης εκείνη την εποχή.Αυτό είχε ως συνέπεια να δημιουργηθεί κάποιος ανταγωνισμός.Υπήρχε ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο ηθοποιούς ή απλά είχε δωθεί λάθος εντύπωση ;
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Η Βουγιουκλάκη έτσι όπως ήταν...
Οι άνθρωποι που την ανακάλυψαν και την ανέδειξαν, που τη λάτρεψαν και τη μίσησαν, που την έκαναν μύθο
Της ΤΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ
Η Αλίκη ήταν ένας άνθρωπος με χιούμορ. Πολλές φορές αυτό το χιούμορ ήταν και μαύρο. Οπως τότε που είχε πεθάνει η Τζένη Καρέζη, η «αντίπαλος», αλλά στην πραγματικότητα πολυαγαπημένη της φίλη: «Πήρα μια γεύση πώς θα είναι η κηδεία μου», είπε.
Υπήρξαν θάνατοι που την είχαν ταράξει: Του Μαλαβέτα, του Χατζιδάκι, της Μελίνας, της Καρέζη και πέρυσι τον Αύγουστο του πιο στενού της φίλου, του Μαρίνου Κουσουμίδη, του ανθρώπου που τη φωτογράφιζε συνέχεια, που είχε τα δικά του σερβίτσια στο σπίτι της, που τη φιλοξενούσε εκείνη και τους φίλους της στο σπίτι του στο Λονδίνο, που ήξερε όλα της τα μυστικά, που τη λάτρευε και είχε φτιάξει και ένα βιβλίο γι' αυτήν.
Η Αλίκη δεν είχε σημασία τι έλεγε στις συνεντεύξεις της. Εκεί το πάλευε. Εψαχνε να βρει τι απαιτούσε η στιγμή. Ηξερε πολύ καλό μάρκετινγκ. Στους φίλους της μιλούσε ελεύθερα. Είχε ανάγκη να ανοίγει την ψυχή της και να ξεφεύγει από τα κλισέ που επέβαλλε ο ρόλος της σταρ.
Στην πραγματικότητα η Αλίκη ήταν ένα κορίτσι με πολύ ταλέντο που ήθελε οπωσδήποτε να ξεχωρίσει και να γίνει ηθοποιός. Δύσκολα χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του '50. Από πολύ μικρή επωμίσθηκε τον ρόλο του αρχηγού της οικογένειας, αφού τον πατέρα τον είχαν σκοτώσει οι κομμουνιστές και η μάνα είχε μείνει με την Αλίκη και δύο αγόρια μόνη, χωρίς σύντροφο.
Ο Δημήτρης Ροντήρης ήταν ένας πολύ αυστηρός σκηνοθέτης και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, που δεν έκανε χατίρια σε κανέναν. Την Αλίκη την ξεχώρισε από τη Δραματική Σχολή και δέχθηκε να παίξει τον ρόλο της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, όταν ακόμη ήταν μαθήτρια. Δεν θα το έκανε αν η Αλίκη δεν είχε ταλέντο. Την πίστη του στο ταλέντο της μου την είχε διαβεβαιώσει ο ίδιος, με την προσθήκη πως αυτό το ταλέντο δεν το αξιοποίησε όπως έπρεπε και το θυσίασε στον βωμό της σταρ. Τα ίδια έλεγε ο Ροντήρης και για δύο ακόμη μαθητές του, που δεν τους συγχώρεσε τη μη αξιοποίηση του ταλέντου τους, σύμφωνα με τις δυνατότητες που είχαν: τη Μελίνα και τον Τάκη Χορν.
Η Αλίκη ήταν ένα ζωηρό κοριτσάκι που του άρεσαν τα φλερτ και οι έρωτες. Μου είχε πει πως, όταν ήταν νεαρές, έκαναν παρέα με την Καρέζη και τους άρεσε να πηγαίνουν στο σινεμά και να κάθονται πίσω πίσω για να διασκεδάζουν με αυτούς που, αντί να βλέπουν την ταινία, γύριζαν πίσω και τις φλερτάριζαν. Ημουν «ερωτιάρα», μου είχε πει και μου είχε εξομολογηθεί πως ο πρώτος άνδρας της ζωής της ήταν ο Αλέξης Σολομός, που την προώθησε και στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο. Ηταν το 1954 και η Αλίκη μόλις είχε τελειώσει το δεύτερο έτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Σολομός είχε σκηνοθετήσει το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» για τον θίασο του Νίκου Χατζίσκου, που στεγαζόταν τότε μέσα στον Εθνικό Κήπο. Ιουλιέτα η Αννα Συνοδινού. Αρρώστησε όμως και χρειαζόταν άμεση αντικατάσταση. Ο Σολομός έφερε την Αλίκη. Ετσι άρχισε η καριέρα της νεαρής μελαχρινής, για να εκτιναχθεί στα ύψη από τον δεύτερο μέντορά της, τον Μάριο Πλωρίτη, που τη μετέτρεψε σε ξανθιά, αθώα και ελαφρώς σέξι.
Ο Πλωρίτης τη σύστησε στον Κώστα Μουσούρη, που το θέατρό του της πλατείας Καρύτση φημιζόταν για την καταπληκτική παραγωγή πρωταγωνιστριών. Πρωταγωνίστρια στου Μουσούρη σήμαινε καθιέρωση. Εκεί καθιερώθηκαν η Βάσω Μανωλίδου, η Ελλη Λαμπέτη, η Αντιγόνη Βαλάκου και πολλές άλλες. Για τη θεατρική Αθήνα ήταν έκπληξη το πώς ο Μουσούρης πήρε μια εμπορική ηθοποιό, όπως ήταν η Αλίκη, για πρωταγωνίστρια, αλλά ο Πλωρίτης ήξερε τι σύστηνε. Οι επιτυχίες ήταν φοβερές. Η Αλίκη αλώνιζε στο θέατρο Μουσούρη ταράζοντας τα αυστηρά του ήθη και τους παλιούς του συνεργάτες. Ηταν ένα ζουμερό κορίτσι, που ήξερε να χρησιμοποιεί την τσαχπινιά του. Τότε ήταν της μόδας η Μπριζίτ Μπαρντό. Η Αλίκη την αντέγραψε στο πιο αθώο. Ως και το φόρεμα που φορούσε η γαλλίδα σούπερ σταρ στο έργο «Παριζιάνα» αντιγράφτηκε για την Αλίκη, που το φόρεσε στη «Μουσίτσα» και τραγούδησε μοναδικά το «Ρίκο, ρίκο, ρίκοκο»!
Αλίκη και Φρειδερίκη
Η ελληνίδα σταρ είχε γεννηθεί και με τις μετέπειτα επιτυχίες της πήρε τον τίτλο της «εθνικής». Η ίδια έχει πει πως η επιτυχία της οφειλόταν στο χαμόγελο που προσέφερε στους Ελληνες, οι οποίοι είχαν μπουχτίσει από τις πίκρες του πολέμου και του Εμφυλίου.
Οι έρωτες διαδέχονταν ο ένας τον άλλον και μάλιστα με επώνυμους. Την εποχή του θριάμβου της ως άτακτης μαθήτριας την ερωτεύθηκε ο Νάσος Μπότσης της «Ακρόπολης» και της «Απογευματινής» και έθεσε το εκδοτικό του συγκρότημα στη διάθεσή της. Λέγεται ότι εκείνη του έκανε πολλά «γυμνάσια» και ένα βράδυ τον ξύπνησε στις 3 για να της αγοράσει ένα βραχιόλι από τον Αθηνιωτάκη. Του είπε «τώρα το θέλω». Και εκείνος με τη σειρά του ξύπνησε τον Αθηνιωτάκη για να φέρει στην καλή του το βραχιόλι. Οταν την είχα ρωτήσει γι' αυτό το περιστατικό, μου είχε πει: «Τι λες; Αυτός μου έφερνε πανάκριβα δώρα και του τα πέταγα από το παράθυρο»!
Ο Μπότσης είχε μία αδελφή, την κυρία Τούλα Λεβίδη, που ήταν στην Αυλή της Φρειδερίκης. Λέγεται, λοιπόν, πως από τους κύκλους του Μπότση η Αλίκη γνώρισε τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο. Ο έρωτας υπήρξε κεραυνοβόλος. Ο Κωνσταντίνος ξετρελάθηκε με τη «γατούλα» και μόλις η Αλίκη έμπαινε στο αυτοκίνητό του αυτομάτως ακουγόταν το σουξέ της «Νιάου νιάου, βρε γατούλα». Η Αλίκη μού είχε εξομολογηθεί ότι ο Κωνσταντίνος ήταν σπουδαίος εραστής και όταν της είχα δείξει ένα ξένο περιοδικό με φωτογραφίες από τα γενέθλιά του πριν από λίγα χρόνια, βλέποντας την Αννα Μαρία είπε: «Μου έφαγε τον άνδρα». Τα τελευταία χρόνια τον χαρακτήριζε βλάκα και δεν είχε διστάσει να λάβει ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του βασιλιά στο δημοψήφισμα που έγινε μετά τη μεταπολίτευση για την κατάργηση της βασιλείας στην Ελλάδα. Οπως όμως μου είχε εξομολογηθεί, τον έβλεπε ακόμη σε κάποια ταξίδια της στο Λονδίνο για έναν καφέ, για μια κουβεντούλα, μόνον που και οι δύο σε αυτές τις φιλικές συναντήσεις ήταν πολύ τρακαρισμένοι. Η Αλίκη δεν έπαυε να λέει πως αν ο Κωνσταντίνος την είχε παντρευτεί δεν θα είχε χάσει τον θρόνο του. Θα τον είχε προφυλάξει από απερίσκεπτες κινήσεις.
Οταν έγινε γνωστός ο δεσμός του Τρίτση με τη Μιμή Ντενίση, μου είχε πει: «Μπα, είναι και οι δύο βεντέτες, αποκλείεται να ταιριάξουν. Ποιος θα θελήσει να γίνει δεύτερος; Και εμένα με ήθελε ο βασιλιάς και άλλοι μεγαλοσχήμονες, αλλά θα έπρεπε να αφήσω την καριέρα μου και να μπω στη σκιά τους. Δεν το θέλησα. Προτίμησα να είμαι η Αλίκη Βουγιουκλάκη»! Πληγωμένος εγωισμός;
Στην πραγματικότητα η Φρειδερίκη πέτυχε να διακόψει τον δεσμό του γιου της και του έφερε τη μικρή Δανέζα Αννα - Μαρία για να τον κάνει να ξεχάσει την κοινή θνητή Αλίκη.
Η συνάντηση με τον Παπαμιχαήλ
Οι κινηματογραφικές επιτυχίες του ζεύγους Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ τους οδήγησαν στη δημιουργία θιάσου στο θέατρο της πλατείας Κολοκοτρώνη «Κεντρικόν». Τότε ο Παπαμιχαήλ είχε ερωτικό δεσμό πολλών ετών με τη Δέσπω Διαμαντίδου, η οποία και μετείχε στον θίασο. Πρώτο έργο που ανέβασαν ήταν η «Κολόμπ» του Ανούιγ. Η Δέσπω ήταν γραφτό σε τούτο το έργο να πάθει το σοκ της ζωής της. Επί σκηνής η Αλίκη και ο Δημήτρης φλερτάριζαν ανοικτά και αντήλλασσαν φιλιά που μπορούν άνετα να χαρακτηρισθούν τα πιο καυτά που έχουν δοθεί επί σκηνής ελληνικού θεάτρου. Από τις εφημερίδες πληροφορήθηκε ότι τα παιδιά παντρεύονται. Ο Παπαμιχαήλ ήταν λαϊκό παιδί από τον Πειραιά που είχε άλλες απόψεις για τον ρόλο της γυναίκας συζύγου. Την ήθελε υποταγμένη και φυσικά αυτός να έχει τον πρώτο λόγο. Η Αλίκη ήταν αντράκι και δεν σήκωνε τέτοια. Παρ' όλα αυτά, παντρεύτηκαν και ο κουμπάρος τους Αλέκος Σακελλάριος μάς είχε διηγηθεί πως το πρώτο βράδυ του γάμου τους, που είχε γίνει στους Δελφούς, και ενώ τους περίμεναν για το γαμήλιο τραπέζι, αυτοί τσακώθηκαν και ο Παπαμιχαήλ κόντευε να τη ρίξει από το μπαλκόνι του δωματίου τους στο ξενοδοχείο!
Οι καβγάδες τους ήταν ομηρικοί, γιατί η Αλίκη ήταν ατίθαση και ο Παπαμιχαήλ δεν δίσταζε να ρίχνει ως και μπουνιές. Αιμόφυρτη είχε πάει ένα βράδυ η Αλίκη στην Αστυνομία για να καταγγείλει ξυλοδαρμό της. Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ούτε όταν απέκτησαν επιτέλους το πολυπόθητο παιδί, που η Αλίκη ονειρευόταν νύχτα μέρα και κατόρθωσε να γεννήσει με τη βοήθεια του καθηγητή Νίκου Παπανικολάου, μια και δεν σταμάτησε να παίζει και η εγκυμοσύνη της απαιτούσε ανάπαυση. Μπορεί να ήθελε να γίνει μάνα, αλλά και η καριέρα καριέρα. Οταν είδε και απόειδε ότι δεν γινόταν διαφορετικά, ακολούθησε τις συμβουλές του κ. Παπανικολάου και γεννήθηκε ο Γιάννης που λάτρεψε όσο τίποτα στη ζωή της.
Μια φορά μου είχε πει: «Λέω στον εαυτό μου: Μπράβο, Αλίκη, τα κατάφερες. Εκανες και ένα γιο, τι άλλο θέλεις;».
Οταν η Αλίκη άρχισε να βγαίνει ανοιχτά με τον Νίκο Μομφερράτο, εκδότη της «Απογευματινής» και υπουργό Βιομηχανίας επί χούντας, ο Παπαμιχαήλ έγινε έξαλλος. Το ξύλο έπεφτε σύννεφο και η ρήξη ήταν αναπόφευκτη.
Ο Παπαμιχαήλ άρχισε να πίνει, να παχαίνει, να πέφτει ψυχολογικά. Η Αλίκη, για όσους ξέρουν το ζευγάρι από κοντά, υπήρξε και είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής του που δεν πρόκειται να ξεπεράσει ποτέ. Την αγάπησε παράφορα, αλλά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το σταριλίκι της σαν γνήσιο αρσενικό που ήταν. Οπως μου είχε πει και η ίδια η Αλίκη, «με κοντράριζε συνέχεια. Ο,τι έκανα εγώ ήθελε να το κάνει και αυτός. Τραγουδούσα εγώ, τραγουδούσε και αυτός. Χόρευα εγώ, χόρευε και αυτός».
Το ζευγάρι χώρισε επεισοδιακά. Δίκες για το παιδί, για τα υπάρχοντά τους. Ο Παπαμιχαήλ θεωρεί ριγμένο τον εαυτό του και οικονομικά και ψυχολογικά. Το σπίτι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου έχει πει ότι το έχτιζε με τα χέρια του και εξεδιώχθη χωρίς καν να πάρει τα βιβλία του. Αντίθετα η Αλίκη τον κατηγορούσε πως δεν έκανε τίποτε για το παιδί τους και ότι εκείνη ανέλαβε όλα τα έξοδά του.
Ο Παπαμιχαήλ έχει πει ότι έχει κάνει το χρέος του και έχει φροντίσει το παιδί του. Ο πατέρας όμως είχε αντιρρήσεις και για το περιβάλλον της Αλίκης. Ελεγε ότι στο σπίτι της συχνάζουν μόνον εκπρόσωποι του τρίτου φύλου και ότι αυτό δεν ήταν περιβάλλον για τον γιο του. Ο Γιάννης διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τη δεύτερη γυναίκα τού Δημήτρη, τη Νανά, που τον βοήθησε σημαντικά στην εφηβεία του. Γι' αυτό και η Αλίκη έγινε στενή φίλη μαζί της όταν χώρισε από τον Παπαμιχαήλ. Ο λόγος του Παπαμιχαήλ ήταν μια συνεχής πικρή αναφορά για την Αλίκη. Οταν θύμωνε την αποκαλούσε «Φρειδερίκη», ίσως γιατί κατά βάθος ποτέ δεν πίστευε ότι θα χώριζαν.
Τον Παπαμιχαήλ τον εκνεύριζε και το ότι όταν χώρισε και από τη δεύτερη γυναίκα του, τη Νανά, η Αλίκη και αυτή έγιναν οι καλύτερες φίλες και παίζανε μπιρίμπα με την παρέα των κοινών φίλων. «Ενωθήκαμε δύο κυρίες πρώην Παπαμιχαήλ», μου είχε πει η Αλίκη, «για να ενώσουμε τον πόνο μας». Κάποιοι υποστηρίζουν πως και η Αλίκη τον αγάπησε εξίσου. Οταν της είχα πει πως ο κόσμος πίστευε ότι θα γερνούσαν μαζί, είχε πάρει ένα μυστηριώδες ύφος και μου είχε απαντήσει: «Μπορεί»!
Θυμάμαι ένα βράδυ που ήμαστε με την Αλίκη στον «Ηριδανό». Ηξεραν και η Αλίκη και ο Δημήτρης πως εκατέρωθεν σύχναζαν σε αυτό το κέντρο και όμως κάθε βράδυ και οι δύο ήταν εκεί. Ο Παπαμιχαήλ με τη σύζυγό του Νανά και η Αλίκη με μεγάλες παρέες. Καθόμαστε, λοιπόν, στο πριβέ του Ηριδανού με την παρέα της Αλίκης και μπαίνει το ζεύγος Παπαμιχαήλ. «Κρύψε, κρύψε με», μου λέει η Αλίκη, «μη με δει ο Δημήτρης». «Μα κρύβεσαι, βρε Αλίκη;», της λέω. Και ενώ ήθελε να κρυφτεί, φωνάζει ένα γκαρσόν, του δίνει ένα τριαντάφυλλο και του λέει: «Πήγαινε να το δώσεις εκ μέρους μου στην κυρία Παπαμιχαήλ».
Η αλήθεια είναι πως η Αλίκη δεν έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τους άνδρες. Οταν την είχα ρωτήσει για τους άνδρες της ζωής της, μου είχε πει: «Σιγά τους άνδρες». Ωστόσο είχε παραδεχτεί πως κάποιον τον είχε αγαπήσει πολύ, αλλά δεν μου είχε πει ποιον. «Θα σου τον αποκαλύψω», μου είπε, «σε ένα βιβλίο για τη ζωή μου που θα γράψουμε μαζί». Οι φίλοι της λένε πως αυτός ο άνδρας είναι ο «κύριος Δημητράκης», όπως τον αποκαλούσε και που τον θεωρούσε μέγιστο ηθοποιό, όσο κακιωμένη και αν ήταν μαζί του. Η γνώμη της για τον Παπαμιχαήλ ήταν πως υπήρξε ένας πάρα πολύ ωραίος νέος, ο ωραιότερος ζεν πρεμιέ της εποχής του, με αξεπέραστο ταλέντο. Τρώγοντας ένα βράδυ μου είπε: «Νομίζω πως ο Κωστάκης είναι ένας νέος Παπαμιχαήλ». Δεν ξέρω αν το είπε για να κολακέψει τον Κωστάκη (Σπυρόπουλο) ή το πίστευε.
«Κομπλάρουν όλοι...»
Η Αλίκη όταν έβαζε κάποιον στο μάτι δεν της ξέφευγε. Η ηλικία δεν την τρόμαζε. Ούτε η δική της ούτε του κυρίου. Υποκρινόταν το ταπεινό θηλυκό και τη γατούλα για να τα έχει καλά μαζί τους, αλλά στην ουσία ήταν η κυρίαρχη. Κάποτε βαρέθηκε και αυτόν τον ρόλο και αφέθηκε στα καπρίτσια του Σπυρόπουλου, που ενώ πολλές φορές είχε πει ότι θα χώριζαν, δεν το αποτολμούσε. Είχε πει και το σκληρό: «Νομίζεις ότι εμένα με θέλει κανένας άνδρας έτσι όπως είμαι; Κομπλάρουν όλοι». Φρόντιζε να τους κάνει να πιστεύουν ότι την είχαν κατατροπώσει, γιατί είχε ανάγκη από παρέα. Οταν είχε χωρίσει με τον Βλάση Μπονάτσο έκλαιγε στο καμαρίνι της και όταν της είπα τι είναι αυτά, μου απάντησε: «Περνούσαμε καλά με το Βλασάκι».
Δεν ενέδιδε στους πετυχημένους που την ήθελαν και ας προσπαθούσαν οι οικείοι της να την προτρέψουν να ξαναπαντρευτεί. Λένε ότι γνωστός καναλάρχης έστησε ολόκληρα προγράμματα για χάρη της, ότι ο Γιάννης Ραπτόπουλος της «Εξπρές Σέρβις» ήταν πρόθυμος να κάνει ό,τι ήθελε εκείνη. Τους κράτησε ως στενούς φίλους, αλλά δεν ήθελε να παντρευτεί. «Μην κάνεις την κουταμάρα να παντρευτείς», μου έλεγε. «Τι να τον κάνεις τον γάμο; Συμβίωση, καλή είναι. Και εγώ με τον Κωστάκη (Σπυρόπουλο) έχουμε χωριστές κρεβατοκάμαρες, ανεξαρτησία».
Ωστόσο η ίδια παντρεύτηκε δύο φορές. Εκτός από τον Παπαμιχαήλ έκανε και δεύτερο γάμο με τον Κύπριο Κόκο Ηλιάδη, έναν γάμο που ούτε η μάνα της δεν ήξερε.
Η Αλίκη ήταν πολύ καλή φίλη. Οι φίλοι της ήταν πολλά χρόνια κοντά της, τους βοηθούσε και συνέπασχε μαζί τους. Οταν η συμμαθήτριά της Λέλα Κουνέλις που έμενε στον Καναδά έχασε τον άνδρα και το παιδί της, η Αλίκη κόντεψε να πάθει και αυτή. Κίνησε γη και ουρανό για να βοηθήσει τη Λέλα και την είχε κοντά της μήνες ολόκληρους να την παρηγορεί. Οταν ο Μάνος Θωμαδάκης είχε τα γενέθλιά του και το σπίτι του δεν προσφερόταν για να κάνει ένα καλό πάρτι για τους επώνυμους φίλους του, η Αλίκη του έκανε το πάρτι σπίτι της. Θυμάμαι και εγώ πως όταν μου είχαν δεσμεύσει μια γούνινη ζακέτα που φορούσα στο Τελωνείο, μου είπε: «Να έρθω εγώ να βεβαιώσω ότι την είχες από εδώ». Είχε μια μαεστρία στις ανθρώπινες σχέσεις. Δηλωμένους εχθρούς και αντιπάλους της τους καλούσε, κουβέντιαζε μαζί τους και τους έκανε επιστήθιους φίλους της. Ενας κριτικός, που και τι δεν είχε γράψει εναντίον της, όταν τη γνώρισε από κοντά έγινε τόσο φίλος της ώστε όταν η κόρη του είχε τα γενέθλιά της, που συνέπιπταν με αυτά της Αλίκης, στο πάρτι της σταρ κόπηκε τούρτα και για την κόρη του κριτικού που συνεόρτασε με την Αλίκη. Ηταν καταπληκτική οικοδέσποινα. Στα δείπνα της είχε τα καλύτερα φαγητά, κυρίως ψάρια, αλλά και χαβιάρι και άλλα εκλεκτά εδέσματα. Και ίσως επειδή εκείνη ήταν καλή φίλη, πικραινόταν αφάνταστα όταν της φέρονταν άσχημα. Θυμάμαι μια φορά που μου έδωσε μία οικογενειακή φωτογραφία. Ολη η οικογένεια, τα παιδιά, η μητέρα, ο πατέρας. Στη θέα του πατέρα έβαλε γοερά κλάματα και έκανε ώρα να συνέλθει. Ελεγε συνέχεια: «Πού είσαι, πατερούλη μου, να δεις πώς χτυπάνε την κορούλα σου»!
Ηταν πολύ έξυπνη και δεν ανεχόταν την κοροϊδία. Αμέσως καταλάβαινε αν πήγαινες να τη δουλέψεις, να της βγεις, και τότε η πόρτα της έκλεινε. Σνομπάριζε με τέτοιο τρόπο που σε δολοφονούσε.
Οταν ήταν να ανεβάσει το «Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά» είχαμε κινητοποιηθεί όλοι να της βρούμε έναν όμορφο και ταλαντούχο νέο ηθοποιό. Το έμπειρο μάτι της τους απέρριπτε όλους και στάθηκε στον Σπυρόπουλο που μόλις είχε αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Της άρεσε και ως άνδρας. Τον επέβαλε και στο θέατρο και στη ζωή της, παρά τις αντιρρήσεις των δικών της για το νεαρό της ηλικίας του, αν και κάπου κάπου εξέφραζε τις τύψεις της γι' αυτή τη διαφορά. Ηταν χαριτωμένος, ευχάριστος, έκανε μιμήσεις, ξενυχτούσε μαζί της βλέποντας βίντεο, αλλά και της έβγαινε. Ο,τι δεν συγχωρούσε στον Παπαμιχαήλ, τα συγχωρούσε στον Κωστάκη. Την υποταγή που αρνήθηκε σε εκείνον την έδειχνε στον Σπυρόπουλο. Τη βόλευε η κατάσταση, δεν είναι ότι τα χρόνια είχαν περάσει, γιατί η Αλίκη ποτέ δεν έπαψε να αισθάνεται ότι είναι επιθυμητή.
Η Αλίκη είχε απόλυτη σιγουριά για τον εαυτό της. «Γνωρίζω τη μοναδικότητά μου», έλεγε. Ηξερε τι μετρούσε, αλλά ήξερε και τι μετρούσαν οι κατά καιρούς αντίπαλές της. Ανησυχούσε για τις επίδοξες διεκδικήτριες του τίτλου της, αλλά μέχρι να τις δει να παίζουν. Είχε επίγνωση πως ο δικός της μύθος βασιζόταν στην ηθοποιία της και στην πολλή δουλειά. Κουβεντιάζοντας μια φορά πήρε ύφος επιθετικό και με ρώτησε: «Μήπως αμφιβάλλεις ότι είμαι μεγάλη ηθοποιός;». Οταν έβλεπε τις άλλες, έλεγε: «Ετσι, κυρά μου, γίνεσαι εθνική;». Ωστόσο ενδιαφερόταν για την κίνηση των θεάτρων τους. Ηθελε μόνον το δικό της γεμάτο και έστελνε.. κατασκόπους να της πουν αν είχαν κόσμο και τι κόσμο οι άλλες!
Οπως είχε απόλυτη επίγνωση και της ηλικίας της. Μου είχε πει: «Οταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη και βλέπω πώς διατηρούμαι, λέω στον εαυτό μου, φτου σου, κοπελάρα μου! Λένε ότι έχω κάνει τις χιλιάδες επεμβάσεις. Κοίταξέ τα χέρια μου πόσο φρέσκα είναι. Τι στο διάβολο, επέμβαση και στα χέρια έκανα;». Δεν ήθελε όμως να μιλάμε σπίτι της για ηλικίες. «Εδώ απαγορεύονται αυτές οι κουβέντες», έλεγε.
Οποιος δεν είχε δει την Αλίκη στο καμαρίνι της προτού βγει στη σκηνή, δεν μπορεί να καταλάβει τι ήταν γι' αυτήν το σανίδι. Εμοιαζε λιοντάρι προτού μπει στην αρένα. Τίναζε το κεφάλι ψηλά, φυσούσε το μαλλί, γέμιζε αυτοπεποίθηση και κυριολεκτικά ορμούσε.
Στην ουσία, όμως, ήταν πολύ μόνη. Ηταν ο άνθρωπος που φρόντιζε τα πάντα. Σπούδασε τα αδέλφια της, νοιαζόταν για τους ανθρώπους της, για το παιδί της, ακόμη και τα θέματα του καλοριφέρ ή του γκαράζ τα φρόντιζε αυτή αυτοπροσώπως. Ηταν σε διαρκή τηλεφωνική επικοινωνία με όλα τα μέλη της οικογένειάς της, τους έλυνε τα προβλήματα και υπέμενε στωικά τα συνεχή τηλεφωνήματα της μητέρας της που ήθελε να ξέρει κάθε λεπτό τι κάνει η Αλίκη! Οταν αρρώστησε η πιστή οικονόμος της η Νότα, η Αλίκη της συμπαραστάθηκε απόλυτα. Είχε μια Γαλλίδα, τη Νιτσά, ως γκουβερνάντα του Γιάννη. Οταν αυτός μεγάλωσε δεν την έδιωξε. Την κράτησε στο σπίτι, βοηθό και συμπαραστάτρια.
Η ζωή μιας σταρ δεν είναι εύκολη ούτε και με τους πιο κοντινούς της ανθρώπους. Οταν ο Γιάννης ήταν μικρός η Αλίκη πήγε στο σχολείο του να πληροφορηθεί πώς πάει ο γιος της. Ολα τα παιδιά έπεσαν επάνω της και την άλλη μέρα της είπε ο Γιάννης: «Μαμά, σε παρακαλώ μην ξανάρθεις στο σχολείο, ντρέπομαι».
Παρ' ότι ήταν σταρ δεν είχε ξεχάσει την ιδιότητα της νοικοκυράς. Της άρεσε η έννοια σπίτι και τα ήθελε όλα στην τρίχα. Είχε φτιάξει και τα δύο σπίτια της, της Αθήνας και του Θεολόγου, και ήταν πολύ υπερήφανη γι' αυτά. Δεν δίσταζε να μπει και στην κουζίνα και να σου ετοιμάσει κάτι να φας. Ομολογουμένως, ό,τι έφτιαχνε ήταν τέλειο.
Η ίδια έτρωγε πολύ λίγο. Συνήθως ψάρια, λαχανικά, φρούτα. Επινε πολύ νερό, δεν οδηγούσε, δεν εξέθετε το πρόσωπό της στον ήλιο, αλλά δεν κοιμόταν εύκολα. Ο Θεός μού τα έδωσε όλα, έλεγε, αλλά μου στέρησε τον ύπνο. Κοιμόταν τα ξημερώματα και ξυπνούσε μετά το μεσημέρι. Ωστόσο αν είχε πρωινή δουλειά ήταν εκεί στην ώρα της.
Την Αλίκη την απασχολούσε η πολιτική. Είχε απόψεις για όλους τους πολιτικούς και την πολιτική κατάσταση. Δεν φορούσε παρωπίδες, ήξερε να ξεχωρίζει τους σταρ και κάποια στιγμή νόμιζε ότι ο Σαμαράς θα έγραφε ιστορία. Γρήγορα διαπίστωσε ότι είχε κάνει λάθος και τελευταία είχε εκφράσει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Κ. Σημίτη. Κατά καιρούς έλεγε ότι και εκείνη θα ήθελε να γίνει πολιτικός, όμως τελευταία είχε διαλέξει έναν άλλον ρόλο. Να πάει να βρει τους απόδημους και να τους πείσει να έρθουν και να κάνουν κάτι για την πατρίδα.
Η Αλίκη από πολύ μικρή είχε μάθει να δουλεύει σκληρά. Σκληρή ήταν και με τους όρους της δουλειάς της. Απαιτούσε το τέλειο και πρώτα από όλα ό,τι εξυπηρετούσε τον μύθο της. Ηξερε να διαπραγματεύεται οικονομικά και δεν σκορπούσε τα λεφτά της. «Από μένα», έλεγε, «αυτός θα κερδίσει. Δεν πρέπει να κερδίσω και εγώ;» Είχε μάθει να εξαργυρώνει τη φήμη της.
Οπως είπε και η ίδια στη συνέντευξή της στο «Βήμα» της 31ης Μαρτίου 1996, είναι μεγάλη η μοναξιά του ανθρώπου που έχει αποκοπεί από το πλήθος. Ηταν όμως πολύ περήφανη και δεν της άρεσε να λέει λυπητερά πράγματα στις συνεντεύξεις της. Ελα να βάλουμε και ένα καλαμπούρι, έλεγεΩ να πάρουμε τον Σταμάτη (Φασουλή) να μας πει ένα αστείο. Υποκρινόταν την πανευτυχή και ας ήξερε το κόστος όλων αυτών που αναγκαζόταν να ζήσει. Ηθελε πάντα να είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και αυτό το πέτυχε πληρώνοντας το πρόστιμο, όπως έλεγε και στο γνωστό τραγούδι της. Εξάλλου αυτή που έμοιαζε να τα έχει όλα και κυρίως τον χρόνο με το μέρος της, διαπιστώσαμε ότι, όπως όλοι μας, ήταν έρμαιο στη δύναμη του πεπρωμένου.
Το ΒΗΜΑ, 28/07/1996
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Μια ανέκδοτη συνομιλία με την Αλίκη και τη μητέρα της
Του ΘΑΝΑΣΗ ΛΑΛΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ουρά έξω από τον κινηματογράφο ΡΕΟ για μια θέση στην πλατεία, για να δούμε στη μεγάλη οθόνη την κυρία που χαμογελούσε και μας πέφτανε τα σάλια, τραγουδούσε και η φωνή της έπαιρνε τα προβλήματα μιας μεταπολεμικής Ελλάδας και τα πετούσε έστω και για λίγο από το παράθυρο.
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα, ότι η νεότητα είναι περαστική, δίνει σκυτάλη στην ενηλικίωση για να γεμίσει κάποτε το αρυτίδωτο παιδικό μας πρόσωπο σημάδια του χρόνου! Το μόνο πρόσωπο «ροδάκινο», πάνω απ' τα 60, ήταν το δικό της και έμοιαζε να εκδικείται τον χρόνο, τον Θεό, τη φύση, για λογαριασμό όλων μας.
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η «Σταχτοπούτα» των τελευταίων 40 χρόνων, από την περασμένη Τρίτη, χωρίς σάρκα και οστά, ταξιδεύει σαν φως πάνω από τα κεφάλια μας και μας προειδοποιεί ότι η ψυχή της ήταν και είναι η απόδειξη μιας ζωής που μοιάζει με παραμύθι, αλλά δεν είναι παραμύθι, γιατί, ενώ πέρασε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα, δεν συνέχισε να ζει όπως συμβαίνει στα παραμύθια, αλλά «έφυγε» κι αυτή όπως όλοι οι κοινοί θνητοί, ηττημένη από μια ολιγοήμερη μάχη με τον θάνατο!
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ολοι την αγαπήσαμε και όλοι την μισήσαμε... Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς που ξεκίνησα τη γνωριμία μαζί της αφού πρώτα την έκανα να τρέμει κάθε φορά που άκουγε τον χτύπο του τηλεφώνου της. Οπου και αν βρισκόταν, ήταν μια περίοδος, γύρω στο 1992-93, που πίστευε ότι πίσω από κάθε χτύπο κρυβόταν η ραδιοφωνική εκπομπή «Τα κακά παιδιά» που έκανα με τον φίλο τον Λάμπη τον Ταγματάρχη. Είχε πέσει θύμα μας, αυτή η πανέξυπνη γυναίκα, μερικές φορές και το φύσαγε και δεν κρύωνε με τίποτα. Κάποια στιγμή στην πρεμιέρα του θεάτρου Βεάκη μας συστήσανε... Ηταν θυμωμένη, αλλά προσπαθούσε να μην το δείξει... Μετά το τέλος του έργου «Κάτι έχω να σας πω» του Λάκη Λαζόπουλου, στο φουαγέ έγινε ένα μικρό γλέντι... Ηρθε και μου ζήτησε να χορέψουμε... Κατά τη διάρκεια του χορού πλησίασε στο αφτί μου και μου ψιθύρισε... «Μην ανησυχείς... δεν σε παρεξηγώ... Εγώ είμαι εδώ για να πατήσετε όλοι εσείς επάνω μου και να λάμψετε!».
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Από τότε, μπορεί ποτέ να μη γίναμε φίλοι, μπορεί πάντα να είχα τις επιφυλάξεις μου, αλλά μου έδωσε την ευκαιρία να της πω ό,τι σκεφτόμουν γι' αυτήν και να αναπτυχθεί μια ειλικρινής σχέση όπου όλα ελέγοντο αλλά ελάχιστα δημοσιοποιούντο! Σεβάστηκα πάντα τις εκμυστηρεύσεις της, τις αδυναμίες της, και αυτό την έκανε να νιώθει εμπιστοσύνη και να ανοίγεται και να λέει πράγματα ανελέητα γι' αυτό που όλοι εμείς θεωρούσαμε μαγικό! Οταν χαλάρωνε ήταν ένας άνθρωπος άλλος, γεμάτος πόνο και πολύ λίγη ευτυχία. Ηταν η περίπτωση του ανθρώπου που ο ένας της εαυτός άρπαξε τον άλλον απ' τα μαλλιά και τον τράβηξε στη μεριά του, τον φυλάκισε στο φως, του απαγόρευσε τη μαγεία της σκιάς, εκεί όπου οι ψυχές βγάζουν τις τρέλες τους περίπατο χωρίς να κινδυνεύουν να γίνει παρεξήγηση. Αυτό ήταν η Αλίκη... όμηρος του ενός εαυτού της που κρατούσε, αυταρχικά, «σούζα» τον άλλο εξίσου υπέροχο εαυτό της!
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Δεν θα ξαναπεράσουμε μαζί Πρωτοχρονιά, δεν θα συναντηθούμε σε πρεμιέρες φίλων, δεν θα κάνουμε βόλτες με εξώπλατο αυτοκίνητο στην παραλιακή, δεν θα απαντήσει πια σε καμιά σκληρή ερώτησή μου...
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η μόνη γυναίκα που με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο, κρύβοντας και μπερδεύοντας τα στοιχεία για την πραγματική της ηλικία, απέδειξε το άγχος που νιώθουν οι άνθρωποι για τον χρόνο που περνάει... Πόση σημασία έχει ο χρόνος για τον άνθρωπο γενικότερα.
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η καλύτερη «μύτη» που οσφραινόταν με ακρίβεια τι ήθελε ο κόσμος να ακούσει για να επιβεβαιώσει τον μύθο της. Ως το τέλος της «πουλούσε» τη σχέση της με το βασιλόπουλο, τη διαφωνία της με τη βασίλισσα... Ηξερε ότι ο κόσμος ήθελε ν' ακούει γι' αυτό, ήθελε να μάθει λεπτομέρειες... Και την στενοχωρούσε αφόρητα που η αλήθεια της δεν «πουλούσε» όσο το ψέμα της!
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ενα πρόσωπο που ήταν δίκαιο * όσο σκληρό και αν ακούγεται * να πεθάνει νέο και όμορφο! Γιατί από παιδί αποφάσισε να γίνει η εξαίρεσή μας που θα μας επιβεβαίωνε τον κανόνα: ότι η νεότητα περνά και χάνεται! Το ότι η Αλίκη πέθανε νέα είναι ίσως η απόδειξη ότι ο Θεός υπάρχει, βλέπει, είναι ενίοτε δίκαιος!
Σκηνικό
Συνάντηση για συνέντευξη στο σπίτι της Αλίκης. Η Αλίκη φορούσε ένα υπέροχο κόκκινο ταγέρ και ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Ηταν πολύ κουρασμένη αλλά δεν ήθελε να αναβάλει το ραντεβού μας.
* Η μητέρα σου ήθελε να γίνεις ηθοποιός;
«Δεν είναι καλύτερα να πάρουμε τη μητέρα μου ένα τηλέφωνο να σου πει η ίδια τι ήθελε για μένα;».
* Γιατί όχι... Μήπως την ενοχλήσουμε;
(Σηκώνει το ακουστικό και σχηματίζει τον αριθμό. Η φωνή της μητέρας της ακούγεται μέσω του μεγάφωνου της κοινής ακροάσεως) «Μανούλα... Είν' εδώ ένας φίλος μου και θέλει να σε ρωτήσει πώς αντέδρασες εσύ όταν εγώ ήθελα να βγω στο θέατρο. Αλλά να πεις αλήθεια... μην αρχίσεις πάλι τα ίδια... σόγια κι όλα αυτά που λες...» (γέλια).
* Γεια σας, τι κάνετε; Μιλούσαμε εδώ με την Αλίκη και αναρωτήθηκα πώς αντιδράσατε όταν σας είπε ότι θέλει να βγει στο θέατρο... Πόσων χρόνων ήταν θυμάστε; Σας το 'πε ξαφνικά;
ΜΗΤΕΡΑ: «ΟχιΩ από μικρό παιδί είχε το ταλέντο. Γιατί και στο σχολειό ήταν πρώτη, στις θεατρικές εκδηλώσεις και στις παραστάσεις... Ολοι οι καθηγητές της μου λέγανε: "Ασ' το το παιδί να κάνει ό,τι θέλει... Αυτό το παιδί θ' ανέβει πολύ ψηλά... Ασ' το ν' ακολουθήσει τον δρόμο του"».
* Ηταν άτακτο παιδί;
ΜΗΤΕΡΑ: «Κοιτάξτε... όχι, είχε μια φλόγα μέσα του κι έλεγα ότι αυτό το παιδί κάτι Θα γίνει. Γιατί από πολύ μικρή έκανε πράγματα που δεν ήταν της ηλικίας της. Και όταν τελείωσε το Γυμνάσιο * το τελείωσε πολύ μικρή γιατί είχε πάει πολύ μικρή σχολείο * μου λέει: "Μαμά, θα πάω στη δραματική σχολή, θέλω να γίνω ηθοποιός...". Λέω "Αυτό που μου λες το νιώθεις, το αισθάνεσαι;". "Ναι", μου λέει, "Μαμά... αν δεν γίνω ηθοποιός, δεν θα γίνω τίποτε άλλο..."».
* Πώς είχε μάθει τι σημαίνει ηθοποιός; Την πηγαίνατε στο θέατρο;
ΜΗΤΕΡΑ: «ΟχιΩ ήταν μικρή, δεν είχε πάει ακόμη θέατρο... σινεμά μόνο και ό,τι διάβαζε και άκουγε. Εν πάση περιπτώσει, της λέω "Αλίκη μου, γιατί να γίνεις ηθοποιός; Δεν θες να σπουδάσεις... να πας στο εξωτερικό;..". "Οχι", μου λέει, "αν δεν γίνω ηθοποιός, δεν θα γίνω τίποτε άλλο". Και σκέφτηκα κι εγώ ότι αφού το θέλει τόσο πολύ πρέπει να υποχωρήσω. Εγώ όμως αντέδρασα επειδή δεν ήξερα ότι θα φτάσει εκεί που έφτασεΩ και σε κάθε επάγγελμα δεν μ' αρέσει η μετριότης...».
ΑΛΙΚΗ: «Βρε μαμά, γιατί δεν λες την αλήθεια... ότι ήθελες να με παντρέψεις μ' έναν πλούσιο;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Τώρα όμως είμαι πολύ ευτυχισμένη και περήφανη για την Αλίκη...».
* Δεν είναι αλήθεια ότι εσείς θέλατε να την παντρέψετε με κάποιον που είχε πάρα πολλά χρήματα κι έτσι θα λυνόταν το πρόβλημα της ζωής της;
ΜΗΤΕΡΑ: «Οχι, δεν μου ζήτησε τέτοιο πράγμα ποτέ η Αλίκη...».
ΑΛΙΚΗ: «Εγώ δεν σου ζήτησα να παντρευτώ... εσύ ήθελες να παντρευτώ...» (γέλια).
ΜΗΤΕΡΑ: «Ο μοναδικός της στόχος ήταν να βγει στο θέατρο...».
ΑΛΙΚΗ: «Ο δικός μου ήταν να βγω στο θέατρο.. ο δικός σου σκοπός ποιος ήτανε;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Εδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, επειδή εγώ αντιδρούσα, εν αγνοία μου. Κι όταν με πήραν τηλέφωνο οι καθηγητές να με συγχαρούν επειδή μπήκε πρώτη, εγώ έκανα ότι το ήξερα και τους είπα "ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ"» (γέλια).
* Εσείς αυτό είχατε ονειρευτεί για την Αλίκη;
ΜΗΤΕΡΑ: «Να σας πω... δεν έκανα όνειρα ακόμη τότε... Ελεγα ότι, όπως όλα τα παιδιά, κάπου θα σπουδάσει, κάτι θα γίνει...».
* Ναι, αλλά τότε οι γονείς * κυρίως αυτοί που είχαν κορίτσια * θέλανε να τα καλοπαντρέψουνε και να τα τακτοποιήσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγοραΩ δεν μπορεί να μην το 'χατε μες στο μυαλό σας...
ΜΗΤΕΡΑ: «Ε, όχι και τόσο μικρήΩ ήταν πολύ μικρή σας λέω».
ΑΛΙΚΗ: «Μαμά, τώρα μεγάλωσα;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Οχι... Η Αλίκη δεν μεγάλωσε ποτέ... έχει μείνει στάσιμη... Την ξέχασε ο χρόνος... Είναι πάντα η Αλίκη, η μικρή μου...».
ΑΛΙΚΗ: «Ελα, μαμά, άσ' τα αυτά... Δηλαδή, δεν θα 'θελες να παντρευτώ τώρα... να τακτοποιηθώ, να μην έχω έννοιες;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Ναι... ήθελα πάντα να κάνεις έναν καλό γάμο, να είσαι ευτυχισμένη, να είσαι χαρούμενη... Αυτό κάθε μητέρα το θέλει για το παιδί της».
* Πιστεύετε ότι αν έκανε έναν καλό γάμο, θα της έφευγαν αυτές οι έγνοιες που κουβαλάει και που την τυραννάνε μερικές φορές;
ΜΗΤΕΡΑ: «Οπωσδήποτε... Εγώ επιμένω ότι η Αλίκη έπρεπε να κάνει έναν καλό γάμο, να είναι ευτυχισμένη και να μην κουράζεται τόσο πολύ... Να δει λίγο τον εαυτό της...».
* Εσείς πιστεύετε ότι, επειδή ασχολήθηκε με το θέατρο, έχασε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να την έχει κάνει ευτυχισμένη;
ΜΗΤΕΡΑ: «Να σας πωΩ αυτό μάλλον εκείνη πρέπει να το ξέρει. Εκείνη πρέπει να ξέρει αν πραγματικά θα 'νιωθε ευτυχισμένη».
* Εσείς ξέρετε ποιος από όλους αυτούς τους ανθρώπους, που τους έχετε δει με την κόρη σας, θα μπορούσε να την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη;
ΜΗΤΕΡΑ: «Α... αυτό δεν το ξέρω. Κοιτάχτε να δείτε, δεν μπορώ να ψυχολογήσω τον κάθε άνθρωπο για να δω τι θα της πρόσφερε για να την κάνει ευτυχισμένη. Αυτό μόνο η Αλίκη μπορεί να το ξέρει».
ΑΛΙΚΗ: «Μαμά, άκου και μένα... Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη... Γι' αυτό καλύτερα μόνη μου σου λέω».
ΜΗΤΕΡΑ: «Εντάξει... Αλλά εγώ την κόρη μου θα την ήθελα να έχει στο πλευρό της έναν άντρα που να την βοηθάει... Εχει τόσα προβλήματα, τόσες σκέψεις... και τα διεκπεραιώνει όλα μόνη της...».
* Τι θα άλλαζε δηλαδή αν είχε έναν σύζυγο;
ΜΗΤΕΡΑ: «Δεν θα κουραζόταν τόσο... Εναν άνθρωπο που θα της προσέφερε πολλή αγάπη και στοργή, πράγματα που τα έχει ανάγκη ο άνθρωπος».
ΑΛΙΚΗ: «Καλέ, εδώ μ' αγαπάει όλη η Ελλάδα... έναν συγκεκριμένο θες εσύ;» (γέλια).
ΜΗΤΕΡΑ: «Ολη η Ελλάδα την αγαπάει διαφορετικά... Εγώ ήθελα έναν άνθρωπο πλάι της, δίπλα της, που να την λατρεύει σαν άνθρωπο με τα ελαττώματά του και τις αδυναμίες του».
* Φαντάζεστε πόσοι άντρες την έχουν στο μυαλό τους την κόρη σας;
ΜΗΤΕΡΑ: «Πολλοί άντρες... αλλά αυτή δεν θα διάλεγε κανέναν από αυτούς... Αυτό έχει σημασία».
* Πιστεύετε ότι δεν μπορούμε δια μέσου της οθόνης να ερωτευτούμε τρελά;
ΜΗΤΕΡΑ: «Οχι, βέβαια... Κάποτε ένας γιατρός την είχε ερωτευτεί βλέποντάς την στο σινεμά, χωρίς να την ξέρει» (γέλια).
ΑΛΙΚΗ: «Ο έρωτας αφορά δύο. Η Αλίκη της οθόνης είναι άλλη από την Αλίκη της Στησιχόρου...».
* Δηλαδή η Αλίκη δεν ήταν αυτή που βλέπαμε όλοι εμείς στον κινηματογράφο;
ΜΗΤΕΡΑ: «Ναι, ναι... Αυτή ήταν... Αλλά όχι μόνο αυτή...».
* Αρα ο γιατρός είχε ερωτευτεί τη μία Αλίκη μόνο (γέλια).
ΜΗΤΕΡΑ: «Βεβαίως... Και δεν έφτανε... Πάντως αυτό που 'χω προσέξει * είναι τρομερό! * πάντοτε την Αλίκη την αγαπούν άνθρωποι μιας ηλικίας και τα μικρά παιδιά...».
* Εχετε ζηλέψει ποτέ όλη αυτή τη φήμη του παιδιού σας;
ΜΗΤΕΡΑ: «ΟχιΩ γιατί ποτέ δεν είχα το ταλέντο της * ποτέ δεν είχα όλ' αυτά τα προσόντα που έχει η Αλίκη...».
* Ποιος ήταν ο πρώτος ρόλος που την είχατε δει να παίζει;
ΜΗΤΕΡΑ: «Ηταν με την Κατερίνα στη "Θεατρίνα"».
ΑΛΙΚΗ: «Γιατί... δεν με θυμάσαι Ιουλιέτα;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Α, ναι... εγώ λέω για όταν τελείωσες».
ΑΛΙΚΗ: «Α, ναι... ως μαθήτρια τα 'κανα αυτά, έχεις δίκιο».
* Πού σας άρεσε περισσότερο, στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;
ΜΗΤΕΡΑ: «Να σας πω, εκείνα τα έργα που έπαιζε τότε στον κινηματογράφο ήταν έργα που βλέπονται και τώρα ακόμη. Αλλά και στο θέατρο έπαιξε αξιόλογα έργα που μ' άρεσαν πάρα πολύ. Ιδίως στο "Μουσούρη"... και με την Κατερίνα... έπαιξε πολύ ωραία έργα».
ΑΛΙΚΗ «Σ' αρέσει, μαμά, να με βλέπεις στο θέατρο;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Μ' αρέσει, παιδάκι μου, αλλά δεν έχω πόδια για να 'ρχομαι» (γέλια).
ΑΛΙΚΗ: «Γιατί; Μια χαρά είσαι... Και πριν που είχες μήπως ερχόσουν; (γέλια) Πάντως, να σου πω, δεν είσαι "θεατρομαμά"... να 'ρχεσαι στα καμαρίνια και στις πρόβες».
ΜΗΤΕΡΑ: «Ε... είχα κι άλλες ασχολίες, είχα κι άλλα παιδιά... υπήρχαν αντιξοότητες και το ξέρεις. Οχι ότι δεν μ' άρεσεΩ μ' άρεσε πολύ να 'ρχομαι αλλά δεν με άφηναν τα προβλήματα».
ΑΛΙΚΗ: «Οταν σε ρώτησα μια φορά: "Μαμά, πώς σου φάνηκε που η κόρη σου έγινε διάσημη" θυμάσαι τι μου είπες;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Ναι... Ανέβηκες τόσο γρήγορα κόρη μου που σάστισα... Ούτε που το κατάλαβα».
ΑΛΙΚΗ: «"Δεν το κατάλαβα", μου 'πες και μου έκανε πολλή εντύπωση αυτή σου η απάντηση».
ΜΗΤΕΡΑ: «Αυτή ήταν όμως η αλήθεια. Δεν το κατάλαβα... Ηρθαν το ένα κατόπιν του άλλου. Τόσο ξαφνικά».
ΑΛΙΚΗ: «Σου 'λειψα όλα αυτά τα χρόνια, μανούλα;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Πολύ».
ΑΛΙΚΗ: «Το ίδιο μου λέει κι ο Γιάννης... Τελικά σε ποιον περίσσεψα... ποιος με χόρτασε;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Ξέρω 'γω κόρη μου... Ισως οι ξένοι...».
* Οταν ακούτε ανθρώπους να τσακώνονται για το πόσων χρόνων είναι η Βουγιουκλάκη, εσείς πώς νιώθετε που ξέρετε;
ΜΗΤΕΡΑ: «Κοιτάξτε, εγώ ξέρω πόσων χρόνων είναι η κόρη μου. Δείχνει τα μισά της χρόνια... γιατί λοιπόν να πω πόσο είναι; Ο άνθρωπος είναι τόσων χρόνων όσο φαίνεται. Εγώ, που είμαι μεγάλη γυναίκα, μπορώ να κάνω παρέα με κυρίες της ηλικίας της κόρης μου... δεν μπορώ να κάνω με μεγάλες, γιατί τις θεωρώ γριές. Τις γυναίκες της ηλικίας μου δεν μπορώ να τις κάνω παρέαΩ θέλω να 'χουν τα μισά μου χρόνια».
ΑΛΙΚΗ: «Κι εγώ που θέλω να κάνω παρέα με κυρίους που έχουν τα μισά μου χρόνια... γιατί θυμώνεις;» (γέλια)
* Σας στενοχωρεί που η Αλίκη είναι τώρα με τον Κώστα;
ΜΗΤΕΡΑ: «Οχι, αφού της αρέσει της ίδιας...».
* Κατά βάθος όμως σας στενοχωρεί λίγο... Να είστε ειλικρινής.
ΜΗΤΕΡΑ: «Οχι, απλώς είναι κάτι που δεν μου φαίνεται σωστό. Για ένα φλερτ, για ένα δεσμό το καταλαβαίνω... Αλλά για να κάνει ένα γάμο θα ήθελα έναν άνθρωπο που να της ταιριάζει. Δεν σου λέω να είναι μεγάλος * όχι. Ισως θα 'πρεπε να είναι και πιο μικρός απ' αυτήν, γιατί η Αλίκη μικροφέρνει. Αλλά να είναι ένας άνθρωπος που να στηριχτεί στις πλάτες του, να ξεκουραστεί λίγο όπως σας είπα... Ειδικά τώρα... Γιατί έχει κουραστεί, έχει φορτωθεί πολλά, πάρα πολλά στους ώμους της...».
ΑΛΙΚΗ: «Μαμά, άμα ξεκουραστώ εγώ, τα 'φτυσα... Η ξεκούραση θα είναι ο θάνατός μου».
ΜΗΤΕΡΑ: «Ε... Μην το λες, πουλάκι μου... Ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από ξεκούραση κάποτε. Η Αλίκη έχει κουραστεί πνευματικά, σωματικά, ψυχικά... Εχει κουραστεί πάρα πολύ και πρέπει κάποτε να ξεκουραστεί. Αυτό το φωνάζω και της το λέω κάθε μέρα».
* Θυμάστε μια εμμονή που είχε ως παιδί;
ΜΗΤΕΡΑ: «Δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις, όχι».
* Μπορείτε να μου πείτε τι ήταν αυτό που έκανε την Αλίκη να γίνει τόσο μεγάλη;
ΜΗΤΕΡΑ: «Είχε προσόντα. Ηταν έμφυτο... Είχε κάτι άλλο... Δεν ξερω... Και μια άλλη ταλαντούχα μπορεί να καλλιεργήσει το ταλέντο που διαθέτει και να μείνει εκεί που άρχισε. Η Αλίκη καλλιέργησε το ταλέντο της... Το ταλέντο της ήταν η ψυχή της».
* Είναι αναγνωρίσιμο * σε ένα παιδί, για παράδειγμα * το αν θα γίνει κάτι μεγάλο;
ΜΗΤΕΡΑ: «Η μάνα το βλέπειΩ για τα ξένα παιδιά δεν ξέρω. Αλλά εγώ για την κόρη μου το 'βλεπα ότι έχει κάτι άλλο. Είχε φλόγα μεγάλη μέσα της».
* Η φλόγα λέτε είναι το παν;
ΜΗΤΕΡΑ: «Ναι, ναι... Οχι μόνο. Είχε και άλλα προσόντα. Την Αλίκη στο σχολείο τη βάζανε κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου στο Ηρώο και εκφωνούσε τον λόγο της ημέρας, και μάλιστα όχι από χειρογράφου... έτσι, απ' έξω. Η Αλίκη έχει το προσόν ν' αποστηθίζει και να τα θυμάται, έχει τη φωτογένεια που είναι το βασικότερο απ' όλα. Εχει πολλά ταλέντα η Αλίκη».
* Ποια από όλες τις ταινίες της είναι η αγαπημένη σας;
ΜΗΤΕΡΑ: «Να σας πω, όλες οι ταινίες μ' αρέσανε, αλλά οι αγαπημένες μου είναι η "Αστέρω" και... αυτή που γυρίσαμε στην Αντίπαρο... η "Μανταλένα". Μετά βέβαια είναι το "Ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο", που είχε γέλιο πολύ, και πολλές άλλες... Ολες της οι ταινίες ήταν η μία καλύτερη απ' την άλλη».
* Τι θα θέλατε: η κόρη σας να είναι η Μελίνα Μερκούρη ή η Αλίκη Βουγιουκλάκη;
ΜΗΤΕΡΑ: «Οχι... η Αλίκη Βουγιουκλάκη... Οχι επειδή είναι κόρη μου, αντικειμενικά...».
* Τι είναι αυτό που σας κάνει να λέτε «Αλίκη Βουγιουκλάκη»;
ΜΗΤΕΡΑ: «Να σας πωΩ γιατί η Αλίκη είναι αυθόρμητη, είναι σωστή... είναι πολύ καλός άνθρωπος. Τη Μερκούρη την παραδέχομαι, είναι πάρα πολύ σπουδαία, αλλά είναι τελείως άλλο πράγμα».
ΑΛΙΚΗ: «Τι είχε η Μελίνα που δεν είχε η κόρη σου, μαμά;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Η Αλίκη δεν είχε κανέναν... Κανέναν! Ο,τι έκανε το έκανε μόνη της, ενώ η Μελίνα από ένα σημείο και ύστερα είχε τον Ντασσέν που της άλλαξε την πορεία, τη ζωή και την καριέρα. Είχε αυτό που είναι και το παράπονο το δικό μου. Εναν δικό της άνθρωπο».
* Είχε η κόρη σας λάμψη όμως.
ΜΗΤΕΡΑ: «Ηταν και σπουδαία θεατρίνα».
ΑΛΙΚΗ: «Αφησα όμως κάποια στιγμή τη θεατρίνα για να γίνω λαμπερό αστέρι».
* Δεν θα μπορούσες να είσαι και τα δύο;
ΑΛΙΚΗ: «Από ένα σημείο και μετά η λάμψη του αστεριού είναι τέτοια που δεν μπορείς να δεις τίποτε άλλο».
* Εσείς τι προτιμάτε από την κόρη σας; Τη θεατρίνα ή τη λάμψη της;
ΜΗΤΕΡΑ: «Την κόρη μου... Το θέμα για μένα είναι τι κάνει την κόρη μου ευτυχισμένη».
* Τι κάνει την κόρη σας ευτυχισμένη;
ΑΛΙΚΗ: «Τι, μαμά, με κάνει ευτυχισμένη; Αλήθεια, μαμά, τι με κάνει περισσότερο ευτυχισμένη; Να είμαι φωτεινό αστέρι ή καλή θεατρίνα;».
ΜΗΤΕΡΑ: «Πού να ξέρω εγώ, κόρη μου;».
* Αλίκη, τι θα ήθελες τώρα αν επρόκειτο να διαλέξεις από τα δύο;
ΑΛΙΚΗ: «Τη θεατρίνα. Θα είχα κερδίσει περισσότερο σαν άνθρωπος. Σαν αστέρι στερήθηκα πολλά...».
ΜΗΤΕΡΑ: «Τι στερείται ένα αστέρι, κόρη μου;».
ΑΛΙΚΗ: «Ενα αστέρι μπορεί να καεί από την ίδια του τη λάμψη. Μπορεί να στερηθεί το να βλέπει το ίδιο όλα αυτά που βλέπουν οι άλλοι σ' αυτό. Ε, και ύστερα είναι και τόσα πολλά που στερείται, πολλά μικρά αλλά τόσο σημαντικά και ουσιαστικά».
* Εσύ, δηλαδή, αισθάνεσαι ότι σαν λαμπρό αστέρι υπάρχουν πράγματα που δεν τα είδες;
ΑΛΙΚΗ: «Ολα τα είδα... Το ζήτημα είναι ότι δεν τα έζησα... Δεν τα γεύτηκα... Δεν τα αξιώθηκα».
* Ζώντας κάτι τι κερδίζουμε σε σχέση με το να το έχουμε δει απλώς;
ΑΛΙΚΗ: «Καιγόμαστε μαζί μ' αυτό. Οταν το ζούμε άλλες έννοιες περνάνε μέσα μας... Εγώ τώρα μπορώ να σου μιλάω και το μυαλό μου φεύγει».
* Πού πάει;
ΑΛΙΚΗ: «Ταξιδεύω... Δεν είμαι ποτέ εδώ, μανούλα. Αλήθεια σου λέω. Ενώ εξωτερικά είμαι πάντα συγκροτημένη, μέσα μου είμαι πάντα φευγάτη. Πάντα έτσι ήμουνα. Φεύγω... Μπορεί να πάω... ξέρω 'γω... ένα ταξίδι από τις πόλεις που πέρασα μέχρι τώρα. Μπορεί να με τραβήξει μια ανάμνηση, μπορεί μια έννοια, κάτι τέλος πάντων που να θέλω».
ΜΗΤΕΡΑ: «Εχω το πιο υπέροχο παιδί».
ΑΛΙΚΗ: «Σ' ευχαριστώ, μανούλα».
*Κι εγώ σας ευχαριστώ
Το ΒΗΜΑ, 28/07/1996
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Ενα ανέκδοτο γράμμα
Εγώ επέλεξα να κάνω αυτό που κάνω και τα κατάφερα να είμαι και καλή μάννα και καλή φίλη και καλή συνάδελφος. Τάχω βρει με τον εαυτό μου κι είμαι μια χαρά. Το τι θυσίασα, τα συν και τα πλην είναι θέμα απολογισμού για κάποιο μακρινό μέλλον
Της ΤΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ
Ηταν τέλη του 1988 και είχα προτείνει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μια συνέντευξη για τον «Ταχυδρόμο». Η Αλίκη έφυγε για περιοδεία και η συνέντευξη δεν έγινε. Μου έστειλε όμως ένα γράμμα με διάφορες σκέψεις της για την τότε πολιτική επικαιρότητα, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον εαυτό της. Το κείμενο που ακολουθεί είναι αυτούσιο, έχει γραφτεί πρόχειρα από την ίδια και φυσικά έχει το ενδιαφέρον της αυθεντικότητας. Παρατίθεται με τη δική της σύνταξη και ορθογραφία.
Αγαπητή μου Τίνα Πολίτη γεια σου
Σου γράφω από τον ακριτικό Εβρο, πιο συγκεκριμένα από το Διδυμότειχο. Οπως ξέρεις πρόσφατα ξεκίνησα μια μεγάλη περιοδεία σ' όλη την Ελλάδα με το έργο «Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά». Μετά από ένα ολόκληρο χειμώνα κι ένα ολόκληρο καλοκαίρι, το έργο αυτό δε λέει να τελειώσει. Την περιοδεία αυτή την αποφάσισα από έμφυτη ανάγκη επικοινωνίας και επειδή έχω χρέος να πηγαίνω εγώ κοντά στους ανθρώπους, που δύσκολα μπορούν νάρθουν στην Αθήνα και να δουν σωστές παραστάσεις.
Το πρόβλημα εδώ πάνω είναι η έλλειψη θεάτρων. Το κράτος τι κάνει; Υπάρχει ένας θίασος παθιασμένος να προσφέρει θέαμα ποιότητας, ένας κόσμος που διψάει για καλό θέατρο, αλλά έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τη στέγη. Τα τεράστια σκηνικά και τα πολλά κοστούμια μας με μεγάλη δυσκολία τα στριμώχνουμε σε ακατάλληλους κινηματογράφους, που πολλοί απ' αυτούς του χρόνου θάχουνε γίνει σούπερ μάρκετ και ντίσκο, μια κι ο νέος ελληνικός κινηματογράφος δεν φέρνει κόσμο στις αίθουσες. Με ρωτάς λοιπόν αν κουράζομαι. Βεβαίως και κουράζομαι και μάλιστα πολύ, αλλά ο καθένας διαλέγει. Εγώ έχω διαλέξει να κουράζομαι κι αυτό με γεμίζει. Πιο πολύ με κουράζει όμως η απραξία, το να μην είμαι χρήσιμη. Θα συνεχίσω να κουράζομαι, προσφέροντας χαρά στον κόσμο.
Οσο για τον πλούσιο γάμο, εγώ θεωρώ ότι είμαι η πιο πολύφερνη νύφη, γιατί να επιδιώξω ένα γάμο με κάποιον που θάναι εκτός επαγγέλματος και θα διεκδικεί κι αυτός κάποιον «ρόλο»;
Γιατί να βάλω στη ζωή μου κάποιον που θα θέλει να κάνει μειώσεις στην προσφορά μου; Αν θα ξαναπαντρευτώ; Ποτέ, άπαπάπαπαπαπά, ποιος ξέρει; ίσως, αργότερα, μπορεί, θα δούμε, στο μέλλον θα φανεί, ναι, γιατί όχι;
Βεβαίως και παρακολούθησα την ανθρώπινη περιπέτεια του πρωθυπουργού, βεβαίως ανησύχησα και ευχήθηκα να γίνει καλά. Σαν άνθρωπος προς άνθρωπο, ένοιωσα χαρά που πέτυχε η εγχείριση και εύχομαι γρήγορη επάνοδό του στα καθήκοντά του. Οσο για την προσωπική του ζωή, θεωρώ γενναίο τον τρόπο που τη δημοσιοποίησε και μακάρι να είχε δείξει την ίδια γενναιότητα στην πολιτική του.
Η αλήθεια είναι πως ναι ανησύχησα και πως ακόμα ανησυχώ, μήπως η πολιτική άνοιξη που περιμέναμε, δεν διαφαίνεται ακόμη.
Είμαι υπεράνω πάσης υποψίας. Εμένα γενικά δεν μ' αρέσει να ανήκω κάπου. Ανένταχτη Αλίκη και πάσης Ελλάδος. Αυτό που είχα επισημάνει είναι ότι ο κ. Παπανδρέου είναι άτομο χαρισματικό και εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε πως είχα δίκαιο. Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν ο κ. Μητσοτάκης εμφανιζόνταν «χεράκι - χεράκι», θα τον έκαιγαν ζωντανό στην Ομόνοια και δεν θα τον έσβηναν ούτε τα συντριβάνια.
Δεν θέλω ν' αχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Εχουν δει πολλά τα μάτια μου τριάντα χρόνια τώρα που «είμαι στα πράγματα». Κυβερνήσεις να έρχονται και να φεύγουν, υποσχέσεις να μην πραγματοποιούνται και πολιτικά πρόσωπα να εξαφανίζονται απ' το προσκήνιο. Δεν τρελάθηκα ν' ασχοληθώ με την πολιτική, να χάσω καμιά εκλογή και να απογοητευθώ στα καλά καθούμενα. Είμαι μια χαρά εδώ που είμαι. Βάζω κάλπη κάθε σαιζόν και εκλέγομαι επί τριάντα συναπτά έτη. Το προτιμώ.
Δεν κοιτάμε το πολιτικό μας μπλοκάρισμα, το νέφος, την οικονομία μας, που δεν θα έλεγα ότι ανθεί, τις φωτιές που κατατρώνε τα δάση μας, τις ρεμούλες, την αναξιοκρατία, το 166 που του τηλεφωνείς κι ώσπου νάρθει έχουν πεθάνει 167, τα νοσοκομεία μας, εδώ δεν χρειάζεται πια καν σχόλιο, την παιδεία μας κι άλλα κι άλλα, για ποιο πολιτικό στίγμα μιλάμε; Από τις μικρές ή μεγάλες πόλεις που περνάω αυτόν τον καιρό, βλέπω ότι μόνο μικροί πυρήνες ασχολούνται ουσιαστικά με τα πολιτιστικά, οι άλλοι τρία πουλάκια κάθονται. Δώστου μπουζούκι, δώστου παραοικονομία, δώστου και καμία σημαία να πάνε σε καμία συγκέντρωση πολιτική για να εκτονωθούν και that's all.
Τώρα βέβαια στην Αθήνα και τα φεστιβάλ μας έχουμε, έχουμε και το Ηρώδειο που πάνε οι κοσμικοί και φωτογραφίζονται και φέραμε κι ένα σωρό συγκροτήματα, που τα είδαν 800 με προσκλήσεις κι έχουμε και την Επίδαυρο με τον Πήτερ Χωλ και να τρέχουν οι ίδιοι πάλι να προλάβουν κι αυτή την εκδήλωση και δώστου οι εφημερίδες να γράφουν. Και πάρα έξω κανείς δεν παίρνει χαμπάρι κι ούτε ενδιαφέρεται γι αυτά τα κοσμικο-καλλιτεχνικά. Ολα λίγο δήθεν, όλα για κατανάλωση των λίγων επώνυμων «προνομιούχων». Βέβαια έχουμε και το Κέντρο Κινηματογράφου που χρησιμοποιεί τον ελληνικό κινηματογράφο. Κινηματογράφο έχουμε, κοινό δεν έχουμε. Εχουμε και τα Κρατικά μας Θέατρα που παν κατά διαόλου, έχουμε και τι δεν έχουμε. Αλλά επειδή δε μ' αρέσει να γκρινιάζω, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ο Μινωτής, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Τσαρούχης, έχουμε και τη Μελίνα που την αγαπάμε και την καμαρώνουμε και της συγχωρούμε και τα λάθη της, έχουμε και το ελεύθερο θέατρο που αγωνίζεται χωρίς καμία κρατική υποστήριξη, υπάρχουν κι ένα δύο θεωρητικοί που αγαπάν το θέατρο και δημοσιογράφοι που έχουν δει τη δουλειά τους σα λειτούργημα και όλες αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις που με τον αγώνα τους και τις ατομικές προσπάθειες ζωγραφίζουν το πολιτιστικό πρόσωπο αυτής της ταλαίπωρης και «εθνικά υπερήφανης» χώρας.
Οχι, δεν φεύγω ποτέ από μία παράσταση ή μία ταινία. Είναι θέμα ήθους. Θα ήταν παράξενο να μην εκτιμούσα εγώ τον άλλον, έστω κι αν δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα, μια και βρίσκομαι τόσα χρόνια μέσα σ' αυτή τη δουλειά, μέσα στα πράγματα.
Αγαπητή μου Τίνα, έχω ερωτηθεί χιλιάδες φορές πάνω σ' αυτό το θέμα. Δεν ξέρω τι θυσίασα ή τι κέρδισα. Είναι θέμα επιλογής. Εγώ επέλεξα να κάνω αυτό που κάνω και τα κατάφερα να είμαι και καλή μάννα και καλή φίλη και καλή συνάδελφος. Τάχω βρει με τον εαυτό μου κι είμαι μια χαρά. Το τι θυσίασα, τα συν και τα πλην είναι θέμα απολογισμού για κάποιο μακρινό μέλλον.
Οχι, όχι κι αν ένοιωσα τον «πειρασμό», την τελευταία στιγμή φωνάζω πάντα: Σταύρωσον αυτήν. Προτιμώ να μη θυμάμαι τις σταυρώσεις. Μόνον τις αναστάσεις θέλω ν' αναπολώ και να προσμένω.
Οταν βρω το φίλο μου τον Μίνω Βολανάκη. Τον ψάχνω. Αν έχεις νέα του τηλεφώνησέ μου. Θα βρίσκομαι κάπου μεταξύ Καστοριάς - Κοζάνης - Λάρισας - Βόλου - Βέροιας - Κατερίνης - Πάτρας - Ηρακλείου...
Ασε να γίνει πρώτα το όνειρο πραγματικότητα και θα τα πούμε στην επόμενη «συνέντευξη».
Η γνώμη μου για τον Βολανάκη, είναι ότι είναι μοναδικός. Προικισμένος, ιδιοφυής, μεγάλο ταλέντο, έξυπνος. Για ποια πολιτιστικά μιλάμε άραγε; Είδες τι πάνε να κάνουνε οι άσχετοι; Είδες που φτάσαμε; Το ΚΘΒΕ χωρίς διευθυντή και στη διοίκηση... από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα. Ας μην πω άλλα γιατί αυτά βλέπω και φουντώνω.
Τον ελληνικό λαό τον πρόδωσαν οι φίλοι του, τον πρόδωσαν οι εχθροί του, τον παραπλάνησαν οι ηγέτες του κι αυτός τώρα απηυδισμένος έχει βαρεθεί και κοιτάει τη βολή του και πώς θα τα βγάλει πέρα από μόνος του. Αυτά!
Είμαι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, πριν απ' όλα. Την Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν θάχα να την ρωτήσω τίποτα. Ολες τις ερωτήσεις τις έχετε εξαντλήσει εσείς οι αγαπητοί «συνάδελφοι», Τίνα μου.
Πριν φύγω γι' αυτήν τη δίμηνη περιοδεία ανά την Ελλάδα, έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό, οι «Εικόνες», του 1960 κι έγραφε στο εξώφυλλο, το φαινόμενο Α.Β. Αν συνεχίσω την ίδια παλαβομάρα και μέχρι το 2000 και αν και τότε εξακολουθείτε να με βάζετε εξώφυλλα, τότε σίγουρα θα είμαι ένα «φαινόμενο», που θα πρέπει να περιληφθεί στα ρεκόρ Γκίνες.
Με πάσα μετριοφροσύνη, πολλούς χαιρετισμούς
Αλίκη Βουγιουκλάκη
Και κάπου εδώ τελειώνει αυτό το ποταπό -σε σχέση με το έργό της- αφιέρωμα στην απόλυτη Ελληνίδα Σταρ .....
Μια και μοναδική !
